Dit is het verhaal van de twee monniken en de kunst van het loslaten. In de laatste maand van het jaar, waarin we we vaak de balans opmaken, kan dit een mooie uitnodiging zijn om stil te staan bij wat je loslaat in 2011 en wat je mee neemt in het jaar dat voor de deur staat.

Een oude en een jonge zenmonnik waren samen op reis. Zo kwamen ze aan bij een woeste rivier die ze moesten oversteken. Op de plek waar de weg en de rivier elkaar kruisten, stond een mooie jonge vrouw in een zijden kimono.

De vrouw maakte zich zorgen hoe ze moest oversteken zonder te verdrinken.

De vrouw vroeg of de monniken haar konden helpen bij het oversteken. De oude Zen-monnik aarzelde geen moment, nam haar in zijn armen, droeg haar naar de overkant en zette haar daar neer.

Zwijgend vervolgden de monniken hun weg.

’s Avonds laat toen ze onderdak hadden gevonden in een tempel kon de jonge monnik zich niet langer bedwingen en vroeg:

“Hoe kan je haar dragen op die manier? Wij Zen – monniken mogen geen vrouwen aanraken. Dat is tegen ons geloof. Waarom heb jij dat dan toch gedaan?”

De oudere monnik antwoordde: “Ik heb de vrouw opgepakt, naar de overkant gedragen, haar daar neergezet en losgelaten. Jij draagt haar kennelijk nog steeds met je mee en hebt haar nog niet losgelaten.”

Soms dragen we nog oude ballast met ons mee. Zoals een schip pas loskomt van zijn ligplaats als je het touw losmaakt, zo kan iets nieuws ontstaan als je durft los te laten. Dat kunnen oude patronen, vastgeroeste ideeën of relaties zijn. Door los te laten ontstaat er ruimte voor nieuwe dingen en nieuwe ideeën.

En wat zijn jouw ervaringen hiermee? Je reactie op dit artikel lees ik graag hieronder. Dank je wel.